Σχολικό εργαστήρι.. πειραμάτων
Από τότε που πολλοί από εμάς ήμασταν ακόμα μαθητές η λέξη σχολική μεταρρύθμιση σήμαινε για την κάθε κυβέρνηση ένα νέο κύκλο πειραμάτων, με πειραματόζωα τους μαθητές. Όλοι μας νοιώθαμε ότι είμαστε η γενιά των αλλαγών. Όλοι μας περάσαμε από αυτό το εργαστήρι πειραμάτων.
Πάλι φέτος κάτι αλλάζει για την Δημόσια Δωρεάν Παιδεία.
Η χρονιά ξεκινάει με νέα ύλη αλλά χωρίς βιβλία. Άρα η «Δημόσια Δωρεάνπαιδεία περνάει από την τσέπη μας και τα βιβλιοπωλεία. Οι λέξεις παραμένουν ίδιες αλλά κενές νοήματος. Κι αυτό που φάνταζε σαν κοινωνικό αγαθό (παιδεία, μεταφορές, υγεία) τώρα γίνεται ξεκάθαρα εμπόρευμα.
Στις ίδιες τάξεις θα μπουν οι μαθητές αλλά θα είναι διπλάσιοι. Λες κι ένας μαθητής καταλαμβάνει τόσο χώρο όσο πιάνει μια καρέκλα κι όχι όσο χρειάζεται η προσωπικότητά του. Πάντα όμως δε μας λέγανε ότι σκοπός του σχολείου είναι να αναπτύξει την ιδιαίτερη προσωπικότητα κάθε μαθητή κι όχι να την στοιβάξει.
Οι ίδιοι δάσκαλοι-καθηγητές (όσοι τουλάχιστον κατάφεραν να γλιτώσουν από την πρέσα των συγχωνεύσεων) θα μπουν στις ίδιες τάξεις, αλλά θα έχουν να αντιμετωπίσουν τους 2πλάσιους μαθητές. Κι εκεί που ο διάλογος μπορούσε να είναι μια επιλογή για τη λύση του προβλήματος, τώρα η τιμωρία είναι μονόδρομος.
Ο ίδιος διευθυντής θα επιβάλει τους κανόνες στο σχολείο αλλά θα συμβουλεύεται και τον διευθυντή του κοντινού /χορηγού ο οποίος βλέπει αλάνθαστες ταμειακές μηχανές και όχι ανθρώπους με φαντασία και ανάγκη για δημιουργία.
Κι όλα αυτά για το καλό των μαθητών… ή μήπως της αγοράς;
“Ο αγώνας είναι σαν τον κύκλο…
Μπορεί να αρχίσει από οποιοδήποτε σημείο αλλά δεν τελειώνει ποτέ ”. Sub Marcos
Για πολλούς από εμάς έχουν περάσει χρόνια από τότε που αφήσαμε τις σχολικές αίθουσες αλλά και τους αγώνες που δίναμε με τους συμμαθητές μας. Μέσα από συνελεύσεις, καταλήψεις και πορείες μάθαμε την αξία του να αγωνίζεσαι αλλά κι ότι ο αγώνας είναι μια συνεχής διαδικασία. Αυτό ήταν ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που πήραμε από το σχολείο. Ένα μάθημα που δεν μας το παρέδωσαν οι καθηγητές αλλά τα χτίσαμε όλοι μαζί. Ήταν η ευκαιρία για εμάς να ορίσουμε εμείς οι ίδιο το χρόνο μας.Η μαγική εκείνη στιγμή που όλα ήταν δυνατά γιατί όλα εξαρτιόνταν από εμάς.
Όπως τότε έτσι και σήμερα αγωνιζόμαστε καθημερινά για να ορίσουμε τη ζωή μας, μέσα σ’ ένα περιβάλλον συνεχούς ελέγχου κι εντατικού ρυθμού ζωής.
Από τότε μέχρι τώρα οι σχέσεις αλληλεγγύης είναι το ανάχωμά μας ενάντια στην εξατομίκευση. Ακόμα οι νόμοι της αγοράς συγκρούονται με τις ανάγκες μας σαν κομμάτια της κοινωνίας. Συνεχίζουν να μας βλέπουν σαν όμοια γρανάζια των μηχανών τους, όσο εμείς προσπαθούμε να αναδείξουμε την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα του καθένα μας.
Τέλος όπως τότε, έτσι και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να μας πείσουν για τους σωστούς και μοναδικούς τρόπους να αγωνιζόμαστε για μια αξιοπρεπή ζωή, σαν ειδήμονες του αγώνα μας ζητάνε να τους αναθέσουμε τον ίδιο μας τον αγώνα. Εμείς αντιπαραβάλουμε την αυτενέργεια και την αυτοοργάνωση.
Για μας, αυτενέργεια και αυτοοργάνωση σημαίνει ο καθένας να επιλέγει τα μέσα και τους τρόπους με τους οποίους θα ζήσει… κι αυτό είναι ο σημαντικότερος αγώνας.
Ας μην αφήσουμε κανέναν να ορίσει τη ζωή μας.
Ας αγωνιστούμε, με την ελπίδα ότι κάποτε οι δρόμοι μας θα διασταυρωθούν.
Leave a Reply