Εδώ και 1 μήνα στη χαλυβουργία ελλάδος δίνεται ένας αγώνας. 400 εργάτες και 50 απολυμένοι συνάδελφοί τους απεργούν. Αγωνίζονται για τους συναδέλφους τους, αγωνίζονται για τις ζωές τους, αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια.
Και τι ζητάνε τέλος πάντων;
Δεν υπογράφουν τις νέες συμβάσεις εργασίας που απαιτούν τα αφεντικά –στην περίπτωσή τους 5ωρο με 50% μείωση αποδοχών. Δεν αποδέχονται παθητικά τις απολύσεις των συναδέλφων τους. Όλα αυτά ενώ η διοίκηση της επιχείρησης πανηγυρίζει για την αύξηση της παραγωγής και των κερδών μέσα στην περίοδο της σφοδρότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο εναντίον της κοινωνίας.
Και η εργοδοσία τι λέει;
Τα αφεντικά αφού άσπρισαν, επιδεικνύοντας την προβλέψιμη ανένδοτη και προκλητική στάση (σας καταλαβαίνουμε, αλλά δε γίνεται τίποτα) μαύρισαν…! Τις απειλητικές επισκέψεις σε σπίτια εργατών και τα απειλητικά τηλεφωνήματα, διαδέχθηκε ένα deal εκατομμυρίων. Το ανταγωνιστικό κεφάλαιο, στην περίπτωσή μας ο Μάνεσης της χαλυβουργίας ελλάδος & ο Αγγελόπουλος της χαλυβουργικής, έστησαν ένα χρυσό trust με την απορρόφηση της παραγωγής που χάνεται λόγω της απεργίας από τη χαλυβουργική του Αγγελόπουλου. Το κεφάλαιο φυσικά συνεργάστηκε και τα συμφώνησε για το συμφέρον του, όταν κατάλαβε ότι οι απεργοί αγωνίζονται για το συμφέρον όλων των «από τα κάτω» και δεν ενδίδουν στην τρομοκρατία του «ντόπιου» κεφαλαίου
Οι απεργοί έχουν ήδη κερδίσει.
Ο αγώνας αυτός μας διδάσκει μια σειρά από αξίες, τις οποίες καθημερινά και συντεταγμένα η εξουσία αποκολλάει από τον κοινωνικό ιστό.
Αλληλεγγύη, το όπλο των «από τα κάτω» . Στην αποξένωση και την εξατομίκευση, χαρακτηριστικά που μεθοδευμένα έχουν επιβάλλει οι συσχετισμοί κράτους-κεφαλαίου, κανείς δεν είναι μόνος.
Αξιοπρέπεια, στην καθημερινότητα, στις κοινωνικές σχέσεις, στον εργασιακό χώρο. Στον αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας και στην αλλοτρίωση της προσωπικότητάς μας.
Αντίσταση, η απάντηση των καταπιεσμένων στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, στην τρομοκρατία της εργοδοσίας και στη συντονισμένη επίθεση της εξουσίας και των δομών της ενάντια στους «από τα κάτω».
Έτσι διαρρηγνύοντας και αμφισβητώντας τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές σχέσεις, οι οποίες φερόμενες ως αναγκαίες και επαρκείς καταδυναστεύουν τις ζωές μας, γίνεται άλλο ένα μικρό βήμα στη μεγάλη διαδρομή του αγώνα.
Τέλος, στη θέση που τους αξίζει δηλαδή, αφήσαμε τα ΜΜ(Ε).
Σαν άξιοι συνεργάτες της εξουσίας και του κεφαλαίου, αποσιώπησαν εσκεμμένα το γεγονός της απεργίας, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις απαιτήσεις των αφεντικών για τη κλιμάκωση της επίθεσης τους ενάντια στους από κάτω. Ο ρόλος τους ήταν για ακόμα μια φορά αντιδραστικός και σίγουρα όχι αυτός της αντικειμενικής πληροφόρησης των γεγονότων όσο δυνατή και αν είναι αυτή στο υπάρχον και άσχετα αν συμφωνούμε με αυτή.
Σαν αλληλέγγυοι/ες καλούμαστε να υποστηρίξουμε έμπρακτα αυτή την μεγαλειώδη για τα εγχώρια δεδομένα απεργία έτσι ώστε τα κατειλημμένα εργοστάσια από εξεγερμένους εργάτες να μην είναι εικόνα από το μακρινό μέλλον αλλά από το κοντινό παρόν.
Leave a Reply