Επιδιώκουμε το αδύνατο, πριν γίνει αδιανόητο
Το τελευταίο διάστημα, το σκηνικό πολέμου από κράτος και κανάλια εντείνεται καθημερινά. Περιέχει την πολιορκία της γειτονιάς των Εξαρχείων, τις επεμβάσεις της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, τις εκκενώσεις στέγης μεταναστ(ρι)ών -ανθρώπων κυνηγημένων από τον πόλεμο και την ανέχεια, που βαφτίζονται εισβολείς- και καταλήψεων, ατελείωτους ξυλοδαρμούς, βασανισμούς, εξευτελισμούς, σεξουαλικές κακοποιήσεις, παρακολουθήσεις και απαγωγές. Παράλληλα, μακριά από τα δελτία των ειδήσεων, μια άλλη επίθεση βρίσκεται σε εξέλιξη, με απανωτούς νόμους και ρυθμίσεις που καταργούν εργασιακά δικαιώματα ενισχύοντας έτσι την ασυδοσία των εργοδοτών. Καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, απαξιώνεται η δημόσια εκπαίδευση, προωθείται η ιδιωτικοποίηση της, όπως γίνεται και με μια σειρά δημόσιων αγαθών.
Και όλα αυτά γιατί για μία ακόμη φορά η ανάπτυξη μάς επιτίθεται. Ανάπτυξη που εμπορευματοποιεί πόλεις, γειτονιές, ανθρώπους και σχέσεις για το μέγιστο κέρδος. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επικρατήσει είναι να εξασφαλιστεί η τάξη, στην οποία οι άνθρωποι είναι υποταγμένοι, απαθείς, αμνήμονες θιασώτες. Έτσι δημιουργούν ένα νέο φαντασιακό μιας ιλλουστρασιόν πραγματικότητας κάθε περιοχής, όπου θα χωράει μόνο ο τουρίστας, τα “ιδρύματα” του αποστειρωμένου πολιτισμού τους και οι ναοί κατανάλωσης. Οτιδήποτε δεν χωράει σε αυτήν τη συνθήκη κρύβεται και ό,τι την αρνείται καταστέλλεται.
Υπάρχει, όμως, μια άλλη πραγματικότητα, στα ανθρώπινα μέτρα. Λέγεται συλλογικότητα, και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, στη βάση της αλληλεγγύης, προσπαθούν να δημιουργήσουν ισότιμες, ειλικρινείς σχέσεις, να υλοποιήσουν από κοινού τις επιθυμίες τους, τις δράσεις τους, να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Μια τέτοια προσπάθεια είναι και οι καταλήψεις. Κι αυτό που πρέπει να καταλάβει η εξουσία είναι ότι οι καταλήψεις δεν είναι ντουβάρια• είμαστε άνθρωποι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, που μας ενώνει το νήμα της δημιουργίας μιας απελευθερωμένης κοινωνίας που προβάλλεται στο μέλλον, που όμως ξεκινάει εδώ και τώρα, σε κοινό τόπο. Γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε μαζί με τους ανθρώπους που θέλουν να παραμείνουν αξιοπρεπείς κι ελεύθεροι.
Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να κατασταλεί. Γι’ αυτό τα τελεσίγραφά τους δεν έχουν παραλήπτη.
Όλα μας ανήκουν γιατί όλα είναι κλεμμένα, κατάληψη σε βίλες κι εγκαταλελειμμένα
Δεκέμβριος 2019